CATCH-PR​

“ Dwalen. Dwalen door het bos, door de duinen en door de stad. Op slecht geasfalteerde wegen, op fietspaden en op slordig aangelegde straten. De wereld is groot, maar het leven lijkt zo klein.”
 

Als je dit stukje tekst een jaar geleden aan Kate zou voorlezen, zou ze zonder diep hoeven na te denken begrijpen dat dit op haar sloeg. Ze dwaalde zelf namelijk ook rond. Ze was op zoek naar iets, maar haar hart wist niet naar wat. Haar hoofd wist het wel. Althans, dat praatte ze zichzelf aan. Maakte zichzelf wijs dat ze niet veel nodig had in het leven. De hoeveelheid vrienden op Facebook en Instagram gaven haar toch dat stukje aandacht wat ze dacht nodig te hebben? Haar sociale leven had zijn weg gevonden in het, met 64GB geheugen, vierkante telefoontje.  Ze moest genieten van de dingen die ze om haar heen had. Niet altijd willen zoeken naar hetgeen dat ontbrak.
 

Bomvolle bossen, overvolle wateren, druk bezochte winkelstraten. Ze hoopte vurig dat ook haar hart sneller zou gaan kloppen van deze plekken op de wereld. Maar alleen is maar alleen. Iedere keer dat ze een vrolijke familie of dolgelukkig koppel voorbij zag lopen, voelde het ontbrekende puzzelstuk nog groter aan dan het al was.
 

“Vinden. De liefde. Het geluk. Vrienden. Een familie. Was al dat dwalen toch voor niets geweest. De wereld is groot gebleven, maar het leven is niet meer klein.”
 

Ze knipperde met haar ogen. Rekte zich op haar gemakje uit. Een geeuw wist nog net uit haar mond te ontsnappen. Sprong onder de douche, hees zichzelf in haar casual doch stijlvolle outfit. Een likje mascara over haar wimpers, een likje gloss op haar lippen. Een goedkeurend knikje in de spiegel. Beneden hoorde ze een auto toeteren. Ready to go.
 

“He he, we dachten dat je je had verslapen.” Een warme hand op haar schouder. Een oprechte glimlach werd haar geschonken. “Ja! Ik dacht het ook”, vulde de ander aan. Haar gezicht ontspande en haar lippen vormden een klein lachje. “Nee hoor, ik ben weer klaar voor vandaag.”
 

Op het kantoor van CATCH PR kon ze het laatste, al die tijd ontbrekende, puzzelstukje leggen. Ze blikte nog even terug op het moment dat ze zichzelf vond. Daar, aan de Rotterdamse Wijnhaven, vond ze haar ware ik terug. Haar hart werd overrompeld door liefde, gezelschap, humor en serieuze gesprekken. Het stukje dat al die jaren werd gezocht, vond ze in de harten van haar twee klasgenoten. Want alleen is maar alleen, gaat niet op als je eindelijk beseft dat je je familie wel degelijk voor het kiezen hebt.